Toen we klein waren kon ik haar soms wel ….
Zij kon alle top 40 liedjes maar leren ho maar, ik kwam tijdens mijn studie alleen thuis om de was te laten doen of als het geld op was.
Je wordt gelukkig ouder en dik 25 jaar is ze “mijn zus” en hebben we samen heel veel gedaan aan; feesten, eten, drinken, reizen, theater, en noem maar op.

Feesten, gekkigheid op kantoor, snoepjes, er zijn voor een ander, leuke dingen doen.
Maar ook, stront eigenwijs, koppig, “hoe weet ze dat?”, soms maar even met rust laten.
Ik noem die combinatie vaak de Duijnen kwalen.
Iedereen hier zal met die kwalen van haar geconfronteerd zijn.
Soms kon je ze missen als kiespijn, maar het kwam uit een goed hart en dus oprecht.

De foto op de site was het feestje dat ze nog wilde, samen met Robert naar Hotel Larchenhof, met champie namens ons.
Op de terugreis hebben we haar tegemoet gereden want het ging ineens slecht met haar en het zag er naar uit dat ze het laatste feestje zonder ons zou doen.
Door die Duijnen kwalen heeft zij op ons gewacht, hebben wij elkaar nog wel gezien en met z’n allen een bijzonder moment meegemaakt.

Ik vind dat Astrid deze dood/ziekte niet verdient heeft, maar ja, ik ben ook een Duijn.

Maak er een feest van, doe eens gek, wees bijtijds koppig, neem eens snoep mee, ga leuke dingen doen. Een Duijnen kwaal is best leuk en herinner haar op die manier.